Μη όπως Μητέρα (2013)

Η παράσταση Μη όπως Μητέρα έρχεται στο φως μετά από μια θεατρική διαδρομή με διαδραστικές παραστάσεις της ομάδας «Playback Ψ» (ομάδα ηθοποιών που αναπαριστά στη σκηνή ιστορίες των θεατών, 2005 έως σήμερα) και με παραστάσεις των έργων: Αποδιοπομπαίος Τράγος (devised αυτοβιογραφία, 2009), Στα παρασκήνια της ψυχής (μονόδραμα του Ν. Εβρέινοβ, 2010), Πινόκιο: Μια ιστορία για μεγάλους (μεταφορά του γνωστού παραμυθιού στο ζήτημα της παιδικής κακοποίησης, 2012).

Κοινό στοιχείο των παραστάσεων αυτών, είναι ότι διέπονται από τις αρχές της δραματοθεραπείας, που θεωρεί τη διαδικασία εξίσου σημαντική με το αποτέλεσμα και στοχεύει στην ανάδειξη των δυνατοτήτων του κάθε καλλιτέχνη με σεβασμό στη διαφορετικότητά του. Ο ηθοποιός, όπως και κάθε συντελεστής της παράστασης, αντιμετωπίζεται, όχι ως λειτουργικό όργανο μιας σκηνοθετικής σύλληψης, αλλά ως άτομο-καλλιτέχνης και συνδημιουργός.

Η παράσταση Μη όπως Μητέρα πραγματεύεται τη σχέση μάνας – γιου. Πρόκειται για μια devised (επινοημένη) αυτοβιογραφία όπου τέσσερις άνδρες ηθοποιοί καταθέτουν επί σκηνής τη σχέση με τη μητέρα τους, μέσα από κείμενα που έγραψαν οι ίδιοι. Οι ηθοποιοί δομούν και αποδομούν την παράσταση σε σχέση με τους κεντρικούς άξονες: μάνα-σώμα, μάνα-γνώση, μάνα-έρωτας, μάνα-θέατρο, μάνα-θάνατος. Εκτός από τις προσωπικές αφηγήσεις των ηθοποιών, εντάξαμε και ιστορίες άλλων ανδρών, που ακούσαμε να μιλούν για τη μητέρα τους μέσα στη ζωή της πόλης. Επίσης συμπεριλάβαμε χωρία από το Ημερολόγιο πένθους του Roland Barthes αποσπάσματα από θεατρικά έργα των Σοφοκλή, Βιτράκ, Κοκτώ, Ευθυμιάδη και τραγούδια που αναφέρονται στη μητέρα.

ΛΆΜΠΡΟΣ ΓΙΩΤΗΣ
Σκηνοθέτης της παράστασης, Ψυχίατρος – Δραματοθεραπευτής

ROLAND BARTHES
«Όταν ζούσε η μαμά, βρισκόμουν μέσα στη νεύρωση από φόβο μήπως τη χάσω. Και τώρα: αυτό το πένθος είναι, για να το πω έτσι, το μόνο σημείο του εαυτού μου που δεν είναι νευρωτικό: λες και η μαμά, με μια ύστατη δωρεά, μου απέσπασε το κακό κομμάτι μου, τη νεύρωση.» (μτφρ. Κ.Σχινά, εκδόσεις: Πατάκη)

ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ ηθοποιός, φιλόλογος, θεατρικός συγγραφέας
Τα όνειρά μου, τα είχα χαράξει σ’ ένα πράσινο χαρτονάκι και τα ‘χα κλείσει σε ένα τενεκεδένιο κουτί, μην τύχει και τα χάσω.

ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΑΡΚΟΥΛΑΚΗΣ σπουδαστής θεάτρου και ΜΜΕ
Η πιο σημαντική εκδήλωση γινόταν τον Ιούλιο. Εκείνες τις μέρες συμμετείχε και η μητέρα μου στις γιορτές. Γινόταν και εκείνη υπήκοός μου. Ήταν η πιο διασκεδαστική από όλους τους άλλους… ζογκλέρ!

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΠΑΚΑΚΗΣ ηθοποιός μουσικού θεάτρου, τραγουδιστής
Η μοίρα είναι μαύρη. Μαυροφόρα. Την κολακεύει το μαύρο χρώμα. Άσε που έχει το κεφάλι της ήσυχο. Δε χρωστάει σε κανέναν ιριδισμούς και αποχρώσεις.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΣΤΑΘΗΣ παιδαγωγός θεάτρου
Στα πέντε μου, της είχα πει ότι θέλω να την παντρευτώ: «Θα πάω σε αυτό το μαγαζί που πουλάνε γυναίκες και θα διαλέξω εσένα.»

Θεατρικά αποσπάσματα:
Οιδίπους Τύραννος του Σοφοκλή (μτφρ. Κ. Χ. Μύρης)
Φονιάς του Μήτσου Ευθυμιάδη
Στο πανηγύρι του Ζαν Κοκτώ (μτφρ. Μ. Πλωρίτης)
Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία του Ροζέ Βιτράκ (μτφρ. Π. Μάτεσις)

Ποίημα: Μάνα φοβάμαι του Δημήτρη Ποταμίτη

Τραγούδια:
Mama των Genesis
Θάλασσα μάνα του Θάνου Μικρούτσικου

🎵 Είναι αγόρι…
Voice off – Μαργαρίτα Καστρινού

Σκηνοθεσία: Λάμπρος Γιώτης
Βοηθός σκηνοθέτη: Χρήστος Θεοχαρόπουλος
Παίζουν: Γιάννης Δεληγιάννης, Σταύρος Μαρκουλάκης, Σταμάτης Πακάκης, Θανάσης Παπαστάθης
Voices off:  Χρήστος Θεοχαρόπουλος, Μαργαρίτα Καστρινού
Φωτισμοί και ήχοι: Βασίλης Χατζηβασιλείου
Φωνητική διδασκαλία: Σταμάτης Πακάκης.

Διορθώσεις κειμένων: Αλεξία Πολυμενοπούλου

Ευχαριστούμε τη σκηνογράφο Ερωφίλη Πολιτοπούλου και την ψυχίατρο Σοφία Μαρκουλάκη